অন্য এক অথেল’ (৩)

 (৩)

#অন্য_এক_অথেল’

         নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল শশাংক৷ আজি বেংকত মানুহ কিছু সেৰেঙা৷ নহলে বাহিৰলৈ আহি চিগাৰেট এটা জ্বলাবলৈয়ো সন্ধি নাথাকে কেতিয়াবা৷ বিপাক্ষীলৈ দুবাৰ ফোন কৰিলে৷ দুয়োবাৰ ৰিং হৈ হৈ বন্ধ হৈ গ’ল৷ কিয়বা নুঠালে ফোনটো! আনদিনা এনেকুৱা নহয়৷ 

        অস্থিৰ হাতেৰে সি এটা চিগাৰেট জ্বলালে৷ চিগাৰেটত দীঘলীয়া হোঁপা এটা মাৰি ধোৱাবোৰৰ এৰি দিওঁতে মনৰ অস্থিৰতাখিনিও ধোঁৱাৰ ওলাই যাওক বুলি আশা কৰিলে৷ ৰিঙৰ দৰেই কুন্দলী পকাই ওলোৱা ধোৱাবোৰ একান্ত মনে চাই থাকোঁতেই পাছফালৰপৰা দিবাকৰ হাজৰিকাই মাত দিলেহি,

"কি হ’ল বৰুৱা? বাহিৰত যে?"

"অহ্ হাজৰিকা৷ ফোন এটা কৰিবলগা আছিল৷ আপুনি কৰবালৈ যায়?"

মনৰ অস্থিৰতাখিনি ঢাকি ৰাখি স্মিত হাঁহিৰে কৈ উঠিল শশাংকই৷ 

"বলক, আহিলোঁ যেতিয়া কেন্টিনত চাহ একাপেই খাই লওঁ৷"

শশাংক আৰু দিবাকৰ হাজৰিকা প্ৰায় সমবয়সীয়া৷ সেয়ে দুয়োৰে মাজত এক বন্ধুত্বসুলভ সম্পৰ্ক আছে৷

দিবাকৰ হাজৰিকাইয়ো শশাংকৰ দৰেই নতুনকৈ সংসাৰ পাতিছে৷ 

          কেন্টিনত দুকাপ লালচাহৰ অৰ্ডাৰ দি দুয়ো টেবুল এখন অধিকাৰ কৰি বহি ল’লে৷ কেন্টিনত এই সময়ত মানুহ তেনেকৈ নাই৷ দুপৰীয়া টিফিন ব্ৰেকতহে বহিবলৈ ঠাই নোহোৱাৰ দৰে হয়৷ 

 চিগাৰেটৰ শেষৰ হোঁপাটো দীঘলকৈ টানি অৱশিষ্টককণ তললৈ পেলাই জোতাৰ আগটোৰে মোহাৰি মোহাৰি আদা, তেজপাত দিয়া লালচাহকাপ দিয়াৰ লগে লগেই এঢোক মাৰি দিলে শশাংকই৷ 

'আস্' 

মুখেৰে অস্ফুট শব্দ এটা কৰি উঠিল সি৷ অন্যমনস্ক হৈ থকাৰ বাবে গৰম চাহে জিভাখন দেই নিয়াৰ দৰে লাগিল৷

"কি হ’ল বৰুৱা? কিবা টেনচন হৈছে নেকি?"

দিবাকৰ হাজৰিকাই তাৰ অন্যমনস্কতা ধৰা পেলালে নেকি বাৰু?

"নাই, নাই হাজৰিকা৷ মানুহ এজনে লগ কৰিবলৈ অহাৰ কথা আছিল৷ ফোনেই লগা নাই৷"

হাজৰিকাৰ আগত মিছা মাতিলে সি৷

"আপুনি গৈ থাকক হাজৰিকা৷ মই এই ফোন এটা কৰি গৈ আছোঁ৷"

চাহকাপ শেষ কৰি দিবাকৰ হাজৰিকাক পঠিয়াই পুনৰ বিপাক্ষীলৈ ফোনটো লগালে শশাংকই৷ এইবাৰ এবাৰ ৰিং হোৱাৰ লগে লগেই ফোনটো ধৰিলে তাই৷

"কি হ’ল? অলপ আগতে দুবাৰ ফোন কৰিছিলোঁ৷ নধৰিলা যে?"

"মুখাৰ্জী কাকীৰ ওচৰলৈ গৈছিলোঁ৷ ফোনটো চাৰ্জত দি থৈ ৷"

তাৰ কণ্ঠৰ ৰুক্ষতা আওকাণ কৰিলে তাই৷

"এতিয়া পিছে এবাৰ ৰিং হওঁতেই ধৰিলা যে! ফোনটো হাততেই লৈ আছিলা নেকি?"

"চাৰ্জৰ পৰা এইমাত্ৰ আঁতৰালো৷ আৰু লগে লগেই তোমাৰ ফোনটো আহিল৷"

"বাৰু৷ ৰাখিছোঁ এতিয়া৷"

ফোনটো কাটি সি এইবাৰ তাৰ টেবুলৰ ওচৰলৈ খোজ ললে৷ অলপ সময় ওলায় যাওঁতেই টেবুলৰ সন্মুখত মানুহৰ এটা দীঘল শাৰী৷ 

চেহ্!

পঞ্চলিছমিনিটমান যোৱাৰ পাছত টিফিন ব্ৰেক দিলেই৷ মানুহৰ শাৰীটো ইতিমধ্যে চুটি হৈ আহিল৷ দুজনমানহে লাইনত আছে মাত্ৰ৷ কাউন্টাৰ বন্ধ কৰি দিবনে এই দুজন মানুহৰ কাম কৰি আজৰি হৈ খাবলৈ যাব খন্তেক ভাবিলে সি৷ দুজন মানুহহে! তেওঁলোকক পঠিয়াই লোৱা যাওঁক৷ তেতিয়ালৈ দিবাকৰ হাজৰিকাও কাম সামৰি ওপৰ তলাৰ পৰা পাবহি৷

 

" হৈছেগৈ নে বৰুৱা?"

মানুহ দুজনক পঠিয়াই কাউণ্টাৰ বন্ধ কৰিবলৈ লওঁতেই মাত দিলেহি দিবাকৰ হাজৰিকাই৷ টিফিনটো হাতত লৈ দুয়ো কেন্টিনৰ ফালে আগবাঢ়িল৷ কেন্টিন প্ৰায় ভৰ্তি৷ দুয়ো চুকৰ ফালে খালী টেবুল এখন পাই বহি ললেগৈ৷

"খাই চাওকচোন৷ দৈ দিয়া পনীৰ ৷ মিচেচে বনাইছিল৷"

হাজৰিকাই শশাংকলৈ পনীৰৰ বাতিটো আগবঢ়াই দিলে৷ শশাংকয়ো তাৰ টিফিনৰ পৰা জিৰা দিয়া আলুভজা যাঁচিলে৷ দিবাকৰ হাজৰিকালৈ মন কৰিলে শশাংকই৷ সুখী সুখী ভাৱেৰে ৰুটিৰ টুকুৰা এটাত পনীৰ এটুকুৰা মেৰিয়াই মুখত ভৰাইছে৷ নিশ্চিন্ত, নিৰুদ্বেগ হাজৰিকা যেন বিবাহিত সুখী মানুহৰ প্ৰতিভূহে!

আগলৈ