অন্য এক অথেল’ (১৬)

 (১৬)

#অন্য_এক_অথেল’

         চাইবাৰ কেফে খনৰ পৰা ওলাই বিপাক্ষীয়ে এইবাৰ কিতাপৰ দোকান এখনত সোমাল৷ দুমাহমানৰ ভিতৰত অগাপিছাকৈ তাই অনলাইল ফৰ্ম পূৰাই অহা চাকৰিদুটাৰ বাবে লিখিত পৰীক্ষা পাতিব৷ তাৰবাবে প্ৰস্তুতি চলাবলৈ দৰকাৰী কিতাপ দুখন কিনিলে৷ তাৰপাছতহে তাই এখন অটোৰিক্সা ল’লে৷ তাইৰ লক্ষ্য এইবাৰ তাইৰেই শিক্ষাগুৰু এজনে অধক্ষ্য হিচাপে থাকি চলাই থকা কনিষ্ঠ মহাবিদ্যালয়খন৷ বায়দাতা সহিতে দৰ্খাস্ত এখন পেলাই থৈ যোৱা যাওঁক৷ কি হয় পাছত দেখা যাব৷

         বহুতদিনৰ মূৰত মেধি চাৰক লগ পায় বৰ সুখী হ’ল বিপাক্ষী৷ মেধিচাৰক ভৰি চুই সেৱা কৰিলে৷ চাৰেও তাইৰ সকলো খবৰ ললে৷ চকিদাৰজনক মাতি চাহো আনিবলৈ দিলে৷ আহিবৰ সময়ত মেধিচাৰৰ হাতত দৰ্খাস্তখন দি কিবা খবৰ থাকিলে দিবলৈ কৈ আহিল৷

           ঘৰ আহি পাওঁতে প্ৰায় বাৰটাই বাজিল৷ ওলাই যোৱাৰ আগতে সৰিয়হ আৰু বিলাহী দি মাছৰ তৰকাৰী আৰু দালি এখন ৰান্ধি হটকেচত থৈ গৈছিল৷  চাউল ধুই প্ৰেচাৰ কুকাৰত ভৰোৱাই আছিল৷ কুকাৰটো পাতি দি হটকেচৰ পৰা মাছৰ তৰকাৰী অলপ তিনিটুকুৰা মাছেৰে সৈতে কাকীহঁতৰ টিফিনটোত ভৰাই থলে৷ কুকাৰত হুইচেল মাৰিলেই গেছ বন্ধ কৰি সেয়া কাকীক দি আহিবগৈ৷

          কেইবাদিনৰ মূৰত তাই যোৱা দেখি কাকুমণি বৰ আনন্দিত হ’ল৷ 'আমাক পাহৰি গৈছিলা ন'" বুলি তাইক জোকালেও৷ ভাত খোৱাৰ সময়ত চাহ নাখাওঁ বুলি কোৱাতো তাইক চাহ খাবলৈ জোৰ কৰিলে৷ কাকীয়েহে ক’লে, হ’ব, এতিয়া চাহ খাব নালাগে বাৰু৷ ভাতকেইটা খাবলৈ মন নাযাব৷ তাই ওলাই গৈ অনলাইন এপ্লিকেচন কৰা আৰু কলেজতো এপাক সোমাই অহাৰ কথা কাকীক থোঁৰতে কৈ থলে৷ আহিবৰ সময়ত কাকীয়ে সৰু বাতি এটাত তেঁতেলিৰ চাটনি অকনমানো দি পঠালে৷

            ঘৰলৈ আহি বৰবেঙেনা এটা গোল গোলকৈ কাটি  ফ্ৰাই কৰিলে৷ শশাংকই বেচনত লেটিয়াই ভাজিলে ভাল পায় বাবে তাই সদায় তেনেদৰেই ফ্ৰাই কৰে৷ আজি কিন্তু তাই নিজে ভালপোৱা ধৰণে বেচন নিদিয়াকৈয়ে ভাজি পেলালে৷ টেবুলত পানী দুনি ঠিক কৰি লওঁতেই শশাংকৰ গাড়ী আহি সোমোৱা গম পালে৷ 

         ভাতৰ পাতত মাছ দেখি শশাংক সন্তুষ্ট হ’ল৷ ভাত খাবলৈ বহি সি সুধিলে,

"বেঙেনা বেচনত লেটিয়াই নাভাজিলা কিয়? নাছিল নেকি বেচন?"

"মই এনেদৰেই খাই ভালপাওঁ৷  এনেকৈয়ে খোৱাচোন আজি৷"

তাই কাঁহীৰ কিনাৰত আজি দুপিচ বেঙেনাফ্ৰাই ল’লে৷

শশাংকই তাইলৈ কেৰাহিকৈ চালে৷ বেঙেনাফ্ৰাই সি নললে৷ 

"তোমাৰ কথা কাণ্ডবোৰ আজিকালি কিছু বেলেগ দেখিছোঁ৷"

"কি বেলেগ দেখিছা? তুমি ভালপোৱাৰ দৰে বেঙেনা নভজাৰ বাবেই মই বেলেগ হৈ গলোঁ নে?"

তাইৰ কথাত থকা যুক্তি হয়তো তাৰ বোধগম্য হ’ল৷ ভাত খাই উঠিবৰ সময়তহে তাইৰ মনত পৰিল, কাকীয়ে দিয়া তেঁতেলিৰ চাটনিটো খোৱাই নহ’ল৷ তাই উঠি গৈ পাকঘৰৰ পৰা চাটনিৰ বাতিটো আনিলেগৈ৷

"তেঁতেলীৰ চাটনিৰ কথা পাহৰিলোঁয়েই৷ দিওঁনে?"

শশাংকৰ ভাত খাই প্ৰায় হৈছিলেই৷

"কাকীয়ে দিলে নেকি?"

"অ'৷ মই মাছৰ তৰকাৰী দিবলৈ যাওঁতে দি পঠাইছিলে৷"

"অহ্! তালৈ নোযোৱাকৈ তুমিটো থাকিব নোৱাৰা৷"

মুখত ব্যংগৰ হাঁহি এটা ফুটাই শশাংকই কৈ উঠিল৷

"হয়, নোৱাৰো৷ আৰু তুমিও মোৰ ব্যক্তি স্বাধীনতাত হস্তক্ষেপ নকৰিবা৷"

ভাত খোৱা বাচনবোৰ গোটাই থাকিয়েই তাই তাক দৃঢ় কণ্ঠে কৈ উঠিল৷

"মোৰ খাবি, মোৰ পিন্ধিবি আৰু মোৰ কথা নুশুনিবি! কথা ক’বলৈ আহে তাই৷"

খেদা মাৰি আহি তাইৰ ওচৰ পায়হি শশাংক৷

"কিয়? মোক চাকৰি কৰিবলৈ দেখোন তুমিয়েই বাৰণ কৰি থৈছিলা৷ মোৰতো অৰ্হতা নোহোৱা নাছিল৷ তেতিয়া তুমি মোক এইষাৰ কথা শুনোৱাব পাৰিলাহেঁতেন নে?"

শশাংকৰ ওচৰত এইটো প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নাছিল৷ কোব খোৱা সাপৰ দৰে সি মাথোঁ তাইলৈ চাই ৰৈছিল৷

আগলৈ