অন্য এক অথেল’ (৮)

 (৮)

#অন্য_এক_অথেল’

         "বিপাক্ষী, মা, শুনিছানে?  মাত দিবাছোন এইফালে৷"

মুখাৰ্জী কাকীয়ে ৱালৰ সিপাৰৰ পৰা চিঞৰিছে৷ মধ্যমীয়া জোখৰ ভাঙোন মাছ  দুটামান ফ্ৰাই কৰি নমাই থোৱাৰ পাছত তাইৰ তেতিয়ালৈ টেঙামৰা দি পাতলকৈ ৰন্ধা মচুৰদালিকন হটকেচত ভৰাই হৈছিলগৈ৷ তিয়ঁহ-বিলাহীৰ চালাদখনত আদাৰ টুকুৰাতো মিহিকৈ কাটি থকা বিপাক্ষীয়ে ভাজি এখন কৰিব নে নকৰে সেইটো ভাবি থাকোঁতেই  মুখাৰ্জী কাকীৰ চিঞৰ শুনিলে৷ খৰধৰকৈ ওলাই গ’ল তাই৷ ইফালে শশাংক পায়হিহে লাগে৷  

"কিহত ব্যস্ত এইকেইদিন৷ আমাৰ ফালে যে পাক মৰা নাই৷ কাকুমণিয়ে কৈ আছে ছোৱালীজনীৰ খবৰ নাইকিয়া হ’ল বুলি৷আজি তেলকাৱৈ ৰান্ধিছিলোঁ৷ এয়া তোমালোকলৈ৷"

কাকীয়ে কৈ কৈ সৰু টিফিন এটা আগবঢ়াই দিলে৷ 

"কাকী ইমানকৈ কিয় দি থাকিব লাগে৷" 

তাই টিফিনটো লৈ মৃদু প্ৰতিবাদৰ সুৰত ক’লে৷ 

"আজিকালি শশাংক দুপৰীয়া ভাত খাবলৈ ঘৰলৈ আহে যে৷ সেয়ে এইখিনি সময়ত পাকঘৰত লাগিব লাগে৷ যাবলৈ সময়েই পোৱা নাই৷"

এইকেইদিন কাকীহঁতৰ ঘৰলৈ নোযোৱাৰ কৈফিয়ৎ তাই এনেদৰেই দিলে৷ 

"বাৰু যোৱা৷ তুমি ভাতত লাগাগৈ৷ সুদীপ্ত আহি পাইছে৷ আমিও খাই লওঁগৈ৷"

হ’ব৷ ভাজি-চাজি নকৰিলেও হ’ব এতিয়া৷ ৰাতিপুৱা ফুলৰ টাবকেইটাত লাগি থাকোঁতেই তাইৰ আজি বহুত সময় গ’ল৷ নহ’লে 'ভাজি এখনো কৰিবলৈ সময় নাপালা যে, কিহতনো ব্যস্ত আছিলা' বুলি সুধিবলৈ শশাংকই সুবিধাটো নাপায় এতিয়া৷ কাকীয়ে তৰকাৰী দিয়াৰ বাবেই আৰু একো নকৰিলে বুলি ক’বলৈ সুযোগ এটা পোৱা গ’ল৷

        কাকীৰ টিফিনতো খুলি তেলকাৱৈৰ আঞ্জাকণ বহল মুখৰ বাতি এটাত উলিয়াই লৈ বস্তুবোৰ ডাইনিংত থওঁতেই শশাংকই গাড়ী গেৰিজত সোমোৱাহি গম পালে তাই৷ ভাতকেইটা বাঢ়িবলৈ কাঁহীদুখন ঠিক কৰিলে তাই৷

        শশাংক আহি হাত মুখ নোধোৱাকৈয়ে তাইৰ ফোনটো অলপপৰ চাই ললে৷ তাৰ পাছতহে সি ভাতৰ টেবুলত বহিল৷ 

"কাকীহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিলানেকি আজি?"

কাঁহীৰ কিনাৰত তেলকাৱৈৰ আঞ্জা দেখি শশাংকই কৈ উঠিল৷

"নাই৷ কাকীয়ে নিজেই দি গ’ল৷"

দালিৰ পৰা টেঙামৰা দুটা নিজৰ কাঁহীত লৈ তাই উত্তৰ দিলে৷

"কাকীহঁতৰ ল’ৰাটো যে, সুদীপ্ত, জহন্নামে গ’ল সি৷"

দুয়োটাই নিৰৱে ভাত খাই থকাৰ মাজতে হঠাতে কৈ উঠিল শশাংকই৷ মাছৰ কাঁইট বাচি থকা বিপাক্ষীৰ হাতখন ৰৈ গ’ল৷ 

"তেনেকৈ ক’লা যে? কি হ’লনো?"

"বোৱাৰী এজনীৰ লগত হলিগলি তাৰ৷ বদমাছ৷ এনেবোৰ ল’ৰাৰ বাবেই সমাজখন বেয়া হৈছে৷"

সুদীপ্তৰ বন্ধু এজনৰ ভনীয়েকৰ সৈতে মৰমৰ সম্পৰ্ক এটা গঢ় লৈ উঠিছে৷ বিয়াৰ দুমাহৰ পাছতে স্বামীহাৰা হোৱা ছোৱালীজনীৰ সৈতে হোৱা তাৰ সম্পৰ্কটোক সমাজৰ আগত বৈধ ৰূপ এটা দিবলৈ  মাক দেউতাকৰ আগত নিজৰ ইচ্ছাও ব্যক্ত কৰিছে৷ নতুনকৈ কামত সোমাইছেহে মাথোঁ৷ অলপ থানথিত লাগি লওকচোন প্ৰথমে৷ তাৰপাছত তাইৰ লগতে বিয়াৰ কথা পাতিব কাকীহঁতে৷ এইবোৰ কথা তাই কাকীৰপৰাই গম পোৱা৷ এনেবোৰ কথাৰ পৰাই তেওঁলোকৰ প্ৰতি তাইৰ শ্ৰদ্ধা দুগুনে বাঢ়ি গৈছে৷

"সুদীপ্তহঁতৰ দৰেই ল’ৰাৰ প্ৰয়োজন আজিৰ সমাজত৷ স্বামীহাৰা ছোৱালী এজনীক আপোন কৰি লবলৈ বিচাৰিছে৷ কি বেয়া কথাটো হৈছে? তেওঁলোক আচলতে সঁচা অৰ্থত আধুনিক৷ বাহিৰত  আধুনিক দেখুৱাই মনটোক কৌটিকলীয়া অযুক্তিকৰ পৰম্পৰাৰে ঘেৰি ৰখা  কিছুমান মানুহৰ দৰে নহয়৷"

নকওঁ নকওঁ বুলি ভাবিলেও কিছুমান কথা বিপাক্ষীয়ে নোকোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰে৷ 

"হুহ্, কাকীহঁতে তাৰমানে সমাজ সংস্কাৰত ধৰিছে!"

কণ্ঠত তাৰ ব্যংগৰ সুৰ৷

"সমাজত প্ৰতিষ্ঠিত সকলোবোৰ ৰীতিনীতি, মূল্যবোধ জানো মানুহৰ হিতৰ বাবে? পৰিৱৰ্তন আমাক লাগিবই৷ সুদীপ্তহঁতৰ দৰে ল’ৰাই যেনিবা কথাৰে সমাজ শুধৰাবলৈ যোৱা নাই, কৰ্মৰ যোগেদি দেখুৱাই দিছে৷"

শান্তভাৱেই কথাকেইটা ক’লে বিপাক্ষীয়ে৷

"তাৰ কথা কোৱাত তোমাৰ ইমান গাত ধৰিল যে!" 

"হা হা হা, শশাংক৷ যুক্তিৰে মানুহক কাবু কৰিব নোৱাৰা মানুহহে আক্ৰমণাত্মক হয়৷ পাৰা যদি অকাট্য যুক্তিৰে মোৰ কথাবোৰ খণ্ডন কৰি দেখুওৱা৷ সেইটোকহে তোমাৰ সফলতা বুলিম৷"

"হুহ্!"

        শশাংকই শেষৰ ভাতগৰাহত পানী ঢালি উঠি গ’ল৷ 

আগলৈ