অন্য এক অথেল’ (৪০)

 (৪০)

#অন্য_এক_অথেল’

"তাৰপাছত?"

"তাৰপাছত টিপচীয়ে ঢোঁৰাকাউৰীক ক’লে 'সখি,তুমি যে সদায় মৰাশ খাই ফুৰা, সেইবাবে তোমাৰ ঠোঁটটোত বৰ বেয়া গোন্ধ| তুমি প্ৰথমতে তোমাৰ ঠোঁটটো সাগৰৰ পানীত ধুই পাছত মোক খাবা৷ তেতিয়া ঢোঁৰাকাউৰীয়ে ক’লে, বোলো সখি, মই তোমাৰ কথা ৰাখিম; মই এতিয়াই মোৰ ঠোঁটটো সাগৰৰ পানীত ধুই আহোঁগৈ৷ এইবুলি কৈ উৰি গৈ ঢোঁৰাকাউৰী সাগৰৰ কাষ পাই সাগৰক মাতিলেগৈ, 'সাগৰ ককাই, অ’ সাগৰ ককাই,

দে পানী, পখালো ঠোঁট!

ভোজন কৰোঁ টিপচী গোট|

সাগৰে উত্তৰ দিলে, 'কিহতকৈ দিম? যাদি কিবা এটা পাত্ৰ দিব পাৰা তেন্তে দিব পাৰো|' সাগৰৰ কথা শুনি কাউৰীয়ে টেকেলি এটা বিচাৰি কুমাৰৰ ঘৰলৈ গ’ল৷"

"কুমাৰ মানে কি আইতা?"

দ্বিতীয় শ্ৰেণীলৈ যোৱা ৰূপকে সাধু কৈ থকা জেতুকী আইতাকক সুধিলে৷

"মাটিৰ সজা সামগ্ৰীবোৰ দেখিছা নহয়৷ ভগৱানৰ আগত জ্বলোৱা মাটিৰ চাকি, দৈ অনা মাটিৰ টেকেলি বা মলা এইবোৰ সজা মানুহকে কুমাৰ বুলি কয়৷"

জেতুকী আইতাই ৰূপকক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰিলে৷ আকাংক্ষাই সিহঁতলৈ চাই ভাবিলে, শিশুৰ মানসিক বিকাশৰ বাবে সাধুকথাৰ প্ৰয়োজন সঁচাকৈয়ে আছে৷ সৰুৰেপৰা সিহঁতক সাধু শুনোৱাৰ অভ্যাস কৰিলে বেলেগকৈ নীতিশিক্ষা দিয়াৰ প্ৰয়োজনেই নাই দেখোন! তাৰোপৰি সাধুৰ জৰিয়তে শব্দ ভাণ্ডাৰো বৃদ্ধি হয়৷ ভাষাজ্ঞান বা ধ্বনিৰ কথাটো ক’বই নালাগে৷ সঁচাকৈয়ে সিহঁতৰ মনোজগতত প্ৰবেশ কৰিবলৈ সাধুৱেই উত্তম পথ চাগৈ! অহাৰেপৰা মন কৰিছে আকাংক্ষাই, অৱন্তিকা বাইদেৱে আশ্ৰমখনত এক সুন্দৰ পৰিৱেশ দিবলৈ আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিছে৷ লৰাছোৱালীহঁতৰ মানৱীয় অনুভূতিসমূহৰ বিকাশ কৰিবলৈ, সিহঁতৰ মাজত আত্মবিশ্বাস বঢ়াবলৈ তেওঁ যিমানখিনি কৰিব পাৰে সিমানখিনি কৰিছে৷

"টিপচী উৰি গুচি যোৱাৰ পাছত মোৰ কাপোৰ কানি ক’লা হ’লত, ময়ো গুচি আহিলো আৰু৷

ঢেঁকীয়াই মেলিলে ঠোৰ,

মোৰ কথাৰ পৰিল ওৰ৷

তামোলে মেলিলে ডাবি,

কোন ক’লৈ যাবি৷

ক’লা মেকুৰীৰ বগা কাণ,

ডাকি বোলা ৰাম ৰাম৷"

জেতুকী আইতাৰ সাধু শেষ হ’ল৷

"সোনকালে সোনকালে আহিবাচোন আইতা৷ ইমান ভাল লাগে সাধু শুনি৷"

পাপীয়াই আব্দাৰ কৰিলে আইতাকক৷

"পাছৰবাৰ কি সাধু ক’বা আইতা?"

"পাছৰবাৰ পঞ্চতন্ত্ৰৰ সাধু কম দেই৷"

জাকিৰৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত জেতুকী আইতাই ক’লে৷

"পঞ্চতন্ত্ৰৰ সাধুবোৰ কেনেকুৱানো?"

"সেইবোৰ সাধুত চৰাই চিৰিকটি, গছ-লতিকায়ো কথা কয়৷ বাৰু, তোমালোকে এতিয়া অকনমাণ খেলাগৈ৷ আইতাক চাহ খাবলৈ দিয়া৷" 

জেতুকী আইতাৰ সৈ আকাংক্ষাই উত্তৰটো দি সিহঁতক খেলিবলৈ পঠালে৷ 

"আইজনী৷ তয়ো হ’বলা সাধু শুনি বৰ ভাল পাৱ! তোৰ ঘৰ কিমান দূৰৈত?"

চাই খাই থাকোঁতে জেতুকী আইতাই আকাংক্ষাক সুধিলে৷

"আইতা, ৰাতিপুৱাই বাচত গ’লে আবেলিহে গৈ পোৱা দূৰত্বত মোৰ ঘৰ৷"

"ইয়ালৈ কিয় আহিলি৷ মাৰ বাপেৰ নাই হ’বলা?"

আকাংক্ষাই বেৰত মূৰটো আওজাই দি আইতাক ক’লে,

"মা দেউতা আছে যদিও সৰুতে বহুত কিবাকিবি নাপালোঁ আইতা৷ সাধুয়েও শিশুক জ্ঞান দিব পাৰে বুলি আগতে জনা নাছিলোঁ৷ প্ৰাৰ্থনাই শিশুক উশৃংখল হোৱাৰ পৰা ৰক্ষা কৰি মনক শান্ত কৰিব পাৰে বুলি ধাৰণা কৰা নাছিলোঁ৷ বৰ ভাল পাওঁ সাধু শুনি৷ কি ঠিক, সৰুতে সাধু শুনাবলৈ আইতা থকাহেঁতেন কিজানি আজি ইয়ালৈ আহিবলগীয়া নহলহেঁতেনেই!" 

আগলৈ